Podaruj osobom niewidomym
naukę poruszania się z białą laską.

W Polsce żyje ponad 2 miliony osób z dysfunkcją wzroku. Z czego 155.000 to osoby niewidome.

Po utracie wzroku nawet zwykłe czynności i znajome miejsca zaczynają być obce, trudne i nieznane. Pojawiają się obawy przed wyjściem z domu, świat zaczyna przerażać. Umiejętność prawidłowego i bezpiecznego poruszania się z białą laską  jest podstawą i jedną z pierwszych rzeczy, jakich powinna nauczyć się osoba, która nie widzi. Jednak samodzielna nauka metodą prób i błędów może stać się zagrożeniem dla zdrowia, a nawet życia osoby niewidomej. Dlatego szkolenia z poruszania się z białą laską są tak ważne dla osób, które tracą lub niedawno utraciły wzrok. Takie osoby regularnie zgłaszają się do naszej Fundacji po wsparcie i pomoc w drodze do samodzielności.

Razem możemy sprawić, że osoby niewidome samodzielnie wyjdą z domu i odzyskają wolność.

Komu pomagamy?

Wspieramy osoby niewidome i słabowidzące w aktywnym życiu.
Uczymy samodzielnego wykonywania codziennych czynności, obsługi nowych sprzętów, przygotowania posiłków bez rozlewania, czy poparzonych palców, realizujemy też szkolenia podnoszące kwalifikacje zawodowe i zapewniamy wsparcie psychologiczne.

Jednak wiemy, że początkiem drogi do niezależności jest umiejętność samodzielnego poruszania się z białą laską i orientacji w terenie.

Możliwość bezpiecznego przemieszczania się po stałych trasach to pierwszy krok do samodzielnego życia i funkcjonowania w nowej rzeczywistości.

Jestem Paulina. Wzrok zaczęłam tracić w dzieciństwie.

Proces ten postępował jednak na tyle wolno, że nie zdołałam przygotować się na to, co wydarzyło się w roku 2013. W wyniku ostrego przebiegu choroby wirusowej, straciłam wzrok niemal całkowicie. Trudno jest opisać emocje, jakie wówczas towarzyszą człowiekowi. Strach, niedowierzanie i wciąż powtarzające się pytanie: co dalej?
Gdy minął pierwszy szok zaczęłam naukę życia na nowo. Rozpoczęłam od obsługi komputera i telefonu. Poszło szybko.
Problemy pojawiły się dopiero wtedy, gdy wzięłam do ręki białą laskę.  To nie może być trudne – myślałam. Wystarczy machać laską przed sobą, a gdy poczuję przeszkodę, ominę ją. Nie ruszę też w drogę sama. Ktoś zawsze będzie obok i zareaguje w odpowiednim momencie.  Czar prysł bardzo szybko. Okazało się, że machanie ręką nie wystarcza, by osłonić się przed przeszkodą. A jeśli nawet, cudem udało się ją w porę zlokalizować, ominięcie jej sprawiało, że traciłam orientację. Zdarzyło się nawet, że nieświadomie wyszłam na środek drogi. To właśnie wtedy uzmysłowiłam sobie, że bez pomocy profesjonalnego instruktora, nie dam rady.
W 2019 roku wzięłam udział w kursie organizowanym przez Fundację Vis Maior. To niesamowite, ile ważnych wskazówek można otrzymać od instruktorów. Okazało się, że podczas poruszania się z białą laską ważny jest każdy detal. Począwszy od dopasowania długości laski, poprzez prawidłowe trzymanie ręki i odpowiednią synchronizację, aż do elementów otoczenia, które mogą pomagać w przemieszczaniu się. Były to informacje, które same nigdy nie wpadłyby mi do głowy. Na zajęciach z orientacji przestrzennej poznałam uniwersalne zasady, które wykorzystuję teraz w codziennym życiu. Dostałam szansę, którą zamieniłam w sukces i wreszcie czuję, że mogę być z siebie dumna.

Gdy miałam 15 lat straciłam wzrok i możliwość samodzielnego poruszania się.

W okresie szkoły średniej uczyłam się chodzenia z białą laską, jednak lekcje odbywałam tylko podczas obozu sportowo-rehabilitacyjnego, więc tak naprawdę to nie potrafiłam swobodnie poruszać się nawet po mojej najbliższej okolicy. Wiedziałam jednak, żeta sytuacja będzie musiała się zmienić, ponieważ rozpoczynałam studia 400 kilometrów od rodzinnego domu.
Zwróciłam się więc do stowarzyszenia dla osób niewidomych z prośbą o zajęcia z poruszania się z białą laską, jednak nie przydzielono mi kursu. W związku z tym, gdy już przeprowadziłam się do nowego miejsca, musiałam każdorazowo prosić studentów, żeby prowadzili mnie na uczelnię i do akademika. Rzecz jasna, że nie mogłam się wtedy nigdzie indziej ruszyć. Ten brak samodzielności był dla mnie bardzo trudny, ale nie miałam wyboru.
Jednak pewnego razu koleżanka, która miała mnie odprowadzić po zajęciach do akademika, nie pojawiła się w umówionym miejscu. Stałam więc na uczelni na środku głośnego korytarza i nie wiedziałam co zrobić, jak się odezwać do tłumu, jak się poruszyć i jak samodzielnie dojść do akademika. No, ale przecież musiałam jakoś wrócić. Postanowiłam więc iść sama, mimo że byłam bez białej laski. Pamiętałam trasę, więc miałam szansę trafić, a musiałam liczyć na siebie, bo wtedy poproszenie o pomoc nieznajomego było ponad moje siły.
W związku z tym ruszyłam sprawdzając stopą krawężnik i brnęłam powoli naprzód. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, że dochodzę do jezdni. Niestety nie umiałam słuchać ruchu ulicznego, a co za tym idzie, nie rozumiałam też kiedy mogłabym bezpiecznie przejść na drugą stronę. Ostatecznie nawet nie wiedziałam, że już na tę jezdnię wkraczam. Zaryzykowałam. Samochody trąbiły, hamowały i w końcu jakoś znalazłam się po drugiej stronie ulicy. Jeszcze kilka kroków, sprawdzanych stopą schodów i kwietników, o których wiedziałam i w końcu weszłam do mojego bezpiecznego akademika.
Tego samego dnia ponownie zwróciłam się do stowarzyszenia o kurs poruszania się z białą laską. Wiedziałam, że bez tego nie będę w stanie sama bezpiecznie chodzić, ale nie mogłam się też wyrzec chodzenia.
W efekcie moich starań dostałam się na szkolenie z orientacji przestrzennej, dzięki któremu zaczęłam poruszać się po stałych trasach bez pomocy innych. Pod koniec roku akademickiego chodziłam już w miejsca nieznajome, a w następnym roku wyjechałam sama do innego miasta. A co istotne – już z pierwszego szkolenia zostało mi przekonanie, że poradzę sobie z białą laską, że mogę dzięki niej być niezależna i aktywna. To było ogromnie budujące i motywujące do dalszej pracy. Biała laska dała mi wtedy poczucie wolności i bezpieczeństwa.

Jestem Basia i choruję na zwyrodnienie barwnikowe siatkówki.

Wzrok pogarszał mi się stopniowo. Przez ten czas wielokrotnie myślałam o tym, by wziąć do ręki białą laskę, bo wiedziałam, że to zwiększy moją samodzielność. Niestety, za każdym razem, gdy miałam już wyjść z domu, dopadała mnie bezsilność, a cała pewność siebie odchodziła w cień. Bałam się tego, że wpadnę pod samochód albo się przewrócę oraz, że inni ludzie będą na mnie patrzeć i oceniać.

Dwa lata temu stwierdziłam, że nie mogę się ciągle bać. Zdecydowałam się wziąć udział w zajęciach z orientacji przestrzennej. Okazało się, że to było właśnie to, czego potrzebowałam.
Wiedza i empatia instruktorów sprawiła, że zwiększyła się moja pewność siebie, zaczęłam więcej wychodzić z domu, wyjeżdżać na obozy sportowe i inne szkolenia. Już się nie boję. Oczywiście w podróży nie zawsze jestem sama i chętnie korzystam z pomocy innych. To jednak również zasługa instruktorów orientacji przestrzennej, którzy nauczyli mnie o tą pomoc prosić. Czuję się, jakby ktoś zdjął mi z ramion wielki ciężar.  

Newsletter

Chcesz wspierać osoby niewidome? Zapisz się do naszego newslettera, a otrzymasz bezpłatnie broszurę ze wskazówkami i regularne informacje na temat działań Fundacji Vis Maior.